Parlament Europejski

Trochę wiedzy z zakresu Parlamentu Europejskiego

Posłowie, organy i działania

Parlament Europejski składa się z 705 posłów wybranych w 27 państwach członkowskich Unii Europejskiej. posłowie są wybierani w powszechnych wyborach bezpośrednich na okres 5 lat. Każdy kraj decyduje o formie przeprowadzanych wyborów, lecz musi zagwarantować równość płci i tajność głosowania. Wybory UE odbywają się zgodnie z zasadą reprezentacji proporcjonalnej. Wiek uprawniający do głosowania to 18 lat, z wyjątkiem Austrii, gdzie wynosi on 16 lat. Mandaty są przydzielane na podstawie liczby ludności poszczególnych państw członkowskich. Nieco więcej niż jedną trzecią posłów do PE stanowią kobiety. Posłowie są podzieleni według poglądów politycznych, a nie przynależności państwowej. Posłowie do PE podróżują służbowo między swoimi okręgami wyborczymi, Strasburgiem ― gdzie odbywa się 12 posiedzeń plenarnych w roku ― a Brukselą, gdzie uczestniczą w dodatkowych obradach plenarnych, a także w spotkaniach komisji parlamentarnych i grup politycznych. Warunki pracy posłów określa Statut z 2009 r.

Komisje parlamentarne

W ramach przygotowania prac zgromadzenia plenarnego Parlamentu posłowie uczestniczą w pracach komisji.  Posłowie podzieleni są na 20 wyspecjalizowanych stałych komisji. Komisje te zalecają przygotowanie wniosków ustawodawczych za pośrednictwem przyjętych sprawozdań, proponują poprawki na posiedzenie plenarne oraz powołują zespół negocjacyjny do prowadzenia negocjacji z Radą w sprawie prawodawstwa UE. Ponadto przyjmują sprawozdania z własnej inicjatywy, organizują wysłuchania z udziałem ekspertów oraz nadzorują inne organy i instytucje UE.

W skład każdej komisji wchodzi od 25 do 81 członków i taka sama liczba zastępców.  Każda komisja wybiera spośród swoich członków przewodniczącego oraz maksymalnie czterech wiceprzewodniczących, którzy razem tworzą prezydium komisji przez dwuipółletnią kadencję. Skład polityczny komisji odzwierciedla skład Zgromadzenia Plenarnego.

Parlament może także powoływać podkomisje i specjalne komisje tymczasowe do kwestii szczegółowych oraz jest uprawniony do powoływania komisji śledczych do badania zarzutów naruszenia lub niewłaściwego administrowania w stosowaniu prawa UE.

Na etapie procedury pojednawczej powołuje się specjalny komitet pojednawczy.

Komisje zazwyczaj odbywają posiedzenia w Brukseli, a ich działalność wspiera sekretariat. Ich obrady są publiczne i, zgodnie z przyjętą zasadą, transmitowane w internecie.

Przewodniczący komisji koordynują prace komisji w ramach Konferencji Przewodniczących Komisji.

Jakie mamy komisje?

I.   Komisja Spraw Zagranicznych

Komisja ma uprawnienia w zakresie wspierania, realizacji i monitorowania polityki zagranicznej Unii w odniesieniu do:

1. wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa (WPZiB) oraz wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO). W tym zakresie komisję wspiera podkomisja do spraw bezpieczeństwa i obrony;
2. stosunków z innymi instytucjami i organami Unii, z ONZ oraz z innymi organizacjami międzynarodowymi i zgromadzeniami międzyparlamentarnymi w sprawach z zakresu jej kompetencji;
3. nadzoru nad Europejską Służbą Działań Zewnętrznych;
4. wzmocnienia stosunków politycznych z krajami trzecimi poprzez kompleksowe programy współpracy i pomocy lub poprzez porozumienia międzynarodowe, takie jak porozumienia stowarzyszeniowe i umowy o partnerstwie;
5. otwierania, monitorowania oraz finalizowania negocjacji dotyczących przystąpienia państw europejskich do Unii;
6. całego ustawodawstwa, planowania i kontroli działań prowadzonych w ramach Europejskiego Instrumentu na rzecz Wspierania Demokracji i Praw Człowieka, Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa, Instrumentu Pomocy Przedakcesyjnej, Instrumentu na rzecz Przyczyniania się do Stabilności i Pokoju oraz Instrumentu Partnerstwa na rzecz Współpracy z Państwami Trzecimi, a także polityki w tym zakresie;
7.  monitorowania i dalszego działania między innymi w zakresie europejskiej polityki sąsiedztwa (EPS), w szczególności w odniesieniu do rocznych sprawozdań z postępów w dziedzinie EPS;
8.  kwestii dotyczących demokracji, praworządności, praw człowieka, w tym praw mniejszości, w krajach trzecich oraz zasad prawa międzynarodowego. W tym zakresie komisję wspiera podkomisja do spraw praw człowieka, aby zapewnić spójność wszystkich strategii polityki zagranicznej Unii z unijną polityką praw człowieka. Posłowie z innych komisji i organów właściwych w tym zakresie są zapraszani do uczestnictwa w posiedzeniach tej podkomisji, z zastrzeżeniem odpowiednich przepisów;
9. udziału Parlamentu w misjach obserwacji wyborów, w razie potrzeby we współpracy z innymi właściwymi komisjami i delegacjami.
10. Komisja ta zapewnia polityczny nadzór i koordynację prac wspólnych komisji parlamentarnych i parlamentarnych komisji do spraw współpracy, jak też delegacji międzyparlamentarnych, delegacji ad hoc objętych zakresem jej kompetencji.

II.   Komisja Rozwoju

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. wspierania, realizacji i monitorowania polityki rozwoju i współpracy Unii, a zwłaszcza:
   • dialogu politycznego z krajami rozwijającymi się, zarówno dwustronnego jak i w ramach odpowiednich organizacji międzynarodowych i na płaszczyźnie międzyparlamentarnej;
   • pomocy dla krajów rozwijających się i porozumień o współpracy z nimi, zwłaszcza nadzoru nad skutecznym finansowaniem pomocy i oceny wydajności, w tym w odniesieniu do eliminacji ubóstwa;
   • monitorowania związku polityki państw członkowskich z polityką realizowaną na szczeblu Unii;
   • promowania wartości demokratycznych, dobrego zarządzania i praw człowieka w krajach rozwijających się;
   • realizacji, monitorowania i rozwoju polityki spójności w odniesieniu do polityki rozwoju;
2. całego ustawodawstwa, planowania i kontroli działań prowadzonych w ramach Instrumentu Finansowania Współpracy na rzecz Rozwoju (DCI), Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) – w ścisłej współpracy z parlamentami narodowymi – i Instrumentu Pomocy Humanitarnej (IPH), a także wszystkich kwestii związanych z pomocą humanitarną w krajach rozwijających się oraz polityki w tym zakresie;
3. kwestii związanych z umową o partnerstwie AKP-UE i stosunków z właściwymi organami;
4. kwestii związanych z krajami i terytoriami zamorskimi;
5. udziału Parlamentu w misjach obserwacji wyborów, w razie potrzeby we współpracy z innymi właściwymi komisjami i delegacjami.
6. Komisja koordynuje pracę delegacji międzyparlamentarnych i delegacji ad hoc objętych zakresem jej kompetencji.

III.   Komisja Handlu Międzynarodowego

Komisja ma uprawnienia w zakresie kwestii związanych z tworzeniem, wdrażaniem i monitorowaniem wspólnej polityki handlowej Unii oraz jej zewnętrznymi stosunkami gospodarczymi, a w szczególności:

1. stosunków finansowych, gospodarczych i handlowych z krajami trzecimi i organizacjami regionalnymi;
2. wspólnej taryfy zewnętrznej i ułatwień handlowych, a także zewnętrznych aspektów przepisów celnych i zarządzania;
3. nawiązywania, monitorowania, zawierania i dalszego działania w zakresie dwustronnych i wielostronnych porozumień regulujących stosunki gospodarcze, handlowe i inwestycyjne z państwami trzecimi i organizacjami regionalnymi;
4. środków harmonizacji technicznej lub standaryzacji w dziedzinach objętych instrumentami prawa międzynarodowego;
5. stosunków z właściwymi organizacjami międzynarodowymi i forami międzynarodowymi    dotyczących kwestii związanych z handlem oraz z organizacjami wspierającymi integrację gospodarczą i handlową na poziomie regionalnym poza Unią;
6. stosunków ze Światową Organizacją Handlu, również w jej wymiarze parlamentarnym.
7. Komisja pozostaje w kontakcie z właściwymi delegacjami międzyparlamentarnymi i delegacjami ad hoc w zakresie gospodarczych i handlowych aspektów stosunków z krajami trzecimi.

IV.   Komisja Budżetowa

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. wieloletnich ram finansowych dochodów i wydatków Unii oraz systemu środków własnych Unii;
2. prerogatyw budżetowych Parlamentu, a mianowicie budżetu Unii, jak również negocjowania i wdrażania porozumień międzyinstytucjonalnych w tej dziedzinie;
3. preliminarzy Parlamentu, zgodnie z procedurami określonymi w Regulaminie;
4. budżetu organów zdecentralizowanych;
5. działalności finansowej Europejskiego Banku Inwestycyjnego, która nie jest częściąeuropejskiego zarządzania gospodarczego;
6. włączenia Europejskiego Funduszu Rozwoju do budżetu, z zastrzeżeniem uprawnień komisji właściwej w zakresie umowy o partnerstwie AKP-UE;
7. skutków finansowych oraz zgodności wszystkich aktów prawnych Unii z wieloletnimi Ramami Finansowymi, z zastrzeżeniem uprawnień właściwych komisji;
8. śledzenia i oceny wykonania bieżącego budżetu niezależnie od postanowień art. 98 ust. 1, przenoszenia środków finansowych, procedur dotyczących schematów organizacyjnych, środków administracyjnych oraz opinii w sprawach związanych z przedsięwzięciami budowlanymi o znaczących skutkach finansowych;
9. rozporządzenia finansowego, z wyłączeniem kwestii dotyczących wykonywania i kontroli budżetu oraz zarządzania nim.

V.   Komisja Kontroli Budżetowej

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. kontroli wykonania budżetu Unii i Europejskiego Funduszu Rozwoju oraz podejmowanych przez Parlament decyzji w kwestii absolutorium, w tym także wewnętrznych procedur dotyczących absolutorium i wszelkich innych środków towarzyszących podejmowaniu takich decyzji bądź je wdrażających;
2. zamknięcia, przedstawienia i kontroli rachunków i bilansów Unii, jej instytucji i wszelkich innych finansowanych przez nią organów, w tym ustalania środków finansowych do przeniesienia i bilansowania sald;
3. kontroli działalności finansowej Europejskiego Banku Inwestycyjnego;
4. monitorowania efektywności pod względem kosztów różnych form finansowania przez Unię wdrażania polityk Unii, z udziałem – na wniosek Komisji Kontroli Budżetowej –wyspecjalizowanych komisji i we współpracy – na wniosek Komisji Kontroli Budżetowej – z tymi komisjami przy badaniu sprawozdań specjalnych Trybunału Obrachunkowego;
5. stosunków z Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF), badania nadużyć i nieprawidłowości w wykonywaniu budżetu Unii, działań w zakresie prewencji i ścigania, ścisłej ochrony interesów finansowych Unii oraz odnośnych działań Prokuratora Europejskiego w tej dziedzinie;
6. stosunków z Trybunałem Obrachunkowym, mianowania jego członków i oceny jego sprawozdań;
7. rozporządzenia finansowego w zakresie wykonania i kontroli budżetu oraz zarządzania nim.

VI.   Komisja Gospodarcza i Monetarna

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. polityki gospodarczej i pieniężnej Unii, funkcjonowania Unii Gospodarczo- Walutowej oraz europejskiego systemu walutowego i finansowego (w tym także stosunków z właściwymi instytucjami i organizacjami);
2. swobodnego przepływu kapitału i płatności (płatności transgraniczne, jednolity obszar płatniczy, bilansowanie płatności, polityka przepływu kapitału oraz udzielania i zaciągania pożyczek, kontrola przepływu kapitału pochodzącego z krajów trzecich, środki stymulujące eksport kapitału unijnego);
3. międzynarodowego systemu walutowego i finansowego (w tym także stosunków z instytucjami i organizacjami finansowymi i walutowymi);
4. uregulowań w zakresie konkurencji oraz pomocy państwowej i publicznej;
5. przepisów podatkowych;
6. wydawania przepisów i nadzorowania usług, instytucji i rynków finansowych, w tym także sprawozdawczości finansowej, audytu, zasad rachunkowości, ładu korporacyjnego i innych zagadnień prawa spółek dotyczących usług finansowych;
7. odnośnej działalności finansowej Europejskiego Banku Inwestycyjnego jako części europejskiego zarządzania gospodarczego w strefie euro.
8. W kwestiach związanych z opodatkowaniem, ze szczególnym uwzględnieniem walki z oszustwami podatkowymi, uchylaniem się od opodatkowania i unikaniem opodatkowania, a także przejrzystości finansowej do celów podatkowych, komisję wspiera podkomisja do spraw podatkowych.

VII.   Komisja Zatrudnienia i Spraw Socjalnych

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. polityki zatrudnienia i wszelkich aspektów polityki społecznej, w tym również warunków pracy, ubezpieczeń społecznych, integracji społecznej i ochrony socjalnej;
2. praw pracowniczych;
3. środków mających na celu ochronę zdrowia i zapewnienie bezpieczeństwa w miejscu pracy;
4. Europejskiego Funduszu Społecznego;
5. polityki szkoleń zawodowych, w tym także podnoszenia kwalifikacji zawodowych;
6. swobodnego przepływu pracowników i emerytów;
7. dialogu społecznego;
8. wszelkich form dyskryminacji w miejscu pracy i na rynku pracy, z wyjątkiem dyskryminacji ze względu na płeć;
9. stosunków z:
   • –   Europejskim Centrum Rozwoju Kształcenia Zawodowego (Cedefop),
   • –   Europejską Fundacją na rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy,
   • –   Europejską Fundacją ds. Kształcenia,
   • –   Europejską Agencją ds. Bezpieczeństwa i Higieny Pracy;
10. oraz stosunków z innymi właściwymi organami Unii i organizacjami międzynarodowymi.

VIII.   Komisja Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. polityki dotyczącej środowiska naturalnego i środków ochrony środowiska, w szczególności w odniesieniu do:
   • zmiany klimatu;
   • zanieczyszczenia powietrza, gleby i wody, gospodarowania odpadami i ich powtórnego wykorzystania, niebezpiecznych substancji i produktów, poziomu hałasu i ochrony bioróżnorodności;
   • trwałego rozwoju;
   • działań i porozumień na szczeblu międzynarodowym i regionalnym podjętych w celu ochrony środowiska;
   • naprawiania szkód powstałych w środowisku;
   • obrony cywilnej;
   • Europejskiej Agencji Ochrony Środowiska;
   • Europejskiej Agencji Chemikaliów;
2. zdrowia publicznego, a w szczególności:
   • programów i działań szczególnych w dziedzinie zdrowia publicznego;
   • produktów farmaceutycznych i kosmetycznych;
   • związanych ze zdrowiem aspektów bioterroryzmu;
   • Europejskiej Agencji Leków i Europejskiego Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób;
3. kwestii związanych z bezpieczeństwem żywności, w szczególności:
   • znakowania i bezpieczeństwa produktów spożywczych;
   • przepisów weterynaryjnych dotyczących ochrony zdrowia ludzkiego przed zagrożeniami; kontroli produktów spożywczych i systemów produkcji spożywczej w aspekcie zdrowia publicznego;
   • Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności i Europejskiego Urzędu ds. Żywności i Weterynarii.

IX.   Komisja Przemysłu, Badań Naukowych i Energii

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. polityki przemysłowej Unii i związanych z nią środków oraz zastosowania nowych technologii, w tym także środków dotyczących małych i średnich przedsiębiorstw;
2. polityki badań i innowacji Unii, w tym także nauki i techniki, a także rozpowszechniania i wykorzystania wyników badań naukowych;
3. europejskiej polityki kosmicznej;
4. działalności Wspólnego Centrum Badawczego, Europejskiej Rady ds. Badań Naukowych, Europejskiego Instytutu Innowacji i Technologii, Instytutu Materiałów Referencyjnych i Pomiarów, jak również JET, ITER i innych projektów z tej dziedziny;
5. środków Unii dotyczących polityki energetycznej w ogóle oraz w kontekście tworzenia i funkcjonowania wewnętrznego rynku energii, w tym środków dotyczących:
   • a)   bezpieczeństwa zaopatrzenia w energię w Unii;
   • b)   wspierania efektywności energetycznej i oszczędności energii oraz rozwoju nowych i odnawialnych form energii;,
   • c)   wspierania wzajemnego połączenia sieci energetycznych i efektywności energetycznej, w tym także tworzenie i rozwój sieci transeuropejskich w sektorze infrastruktury energetyki;
6. traktatu Euratom i Agencji Zaopatrzenia Euratom, bezpieczeństwa nuklearnego, wyłączania urządzeń i usuwania odpadów w sektorze nuklearnym;
7. społeczeństwa informacyjnego, technologii informacyjnych oraz sieci i usług telekomunikacyjnych, w tym technologii i aspektów bezpieczeństwa oraz tworzenia i rozwoju sieci transeuropejskich w sektorze infrastruktury telekomunikacji, a także działalności Europejskiej Agencji ds. Bezpieczeństwa Sieci i Informacji (ENISA).

X.   Komisja Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. koordynacji na szczeblu Unii krajowych systemów ustawodawstwa w dziedzinie rynku wewnętrznego i w zakresie unii celnej, a zwłaszcza:
   • a)   swobodnego przepływu towarów, w tym harmonizacji standardów technicznych;
   • b)   swobody przedsiębiorczości;
   • c)   swobody świadczenia usług, z wyjątkiem sektora finansowego i pocztowego;
2. funkcjonowania jednolitego rynku, w tym środków mających na celu identyfikowanie i usuwanie potencjalnych barier we wdrażaniu jednolitego rynku, w tym jednolitego rynku cyfrowego;
3. wspierania i ochrony interesów gospodarczych konsumentów, z wyjątkiem obszarów zdrowia publicznego i bezpieczeństwa żywności;
4. polityki i ustawodawstwa dotyczących wprowadzania w życie zasad jednolitego rynku i egzekwowania praw konsumentów.

XI.   Komisja Transportu i Turystyki

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. środków dotyczących rozwoju wspólnej polityki transportu kolejowego, drogowego, śródlądowego, morskiego i powietrznego, a zwłaszcza:
   • a)   wspólnych reguł dotyczących transportu w ramach Unii Europejskiej;
   • b)   tworzenia i rozwoju sieci transeuropejskich w sektorze infrastruktury transportu;
   • c)   świadczenia usług transportowych i stosunków z krajami trzecimi w dziedzinie transportu;
   • d)   bezpieczeństwa transportu;
   • e)   stosunków z międzynarodowymi organami i organizacjami do spraw transportu;
   • f)   Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Morskiego, Agencji Kolejowej Unii Europejskiej, Agencji Unii Europejskiej ds. Bezpieczeństwa Lotniczego i wspólnego przedsięwzięcia SESAR;
2. usług pocztowych;
3. turystyki.

XII.   Komisja Rozwoju Regionalnego

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. prowadzenia i rozwoju unijnej polityki rozwoju regionalnego i spójności, ustanowionej w Traktatach;
2. Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Funduszu Spójności i innych unijnych instrumentów polityki regionalnej;
3. oceny wpływu innych polityk unijnych na spójność gospodarczą i społeczną;
4. koordynacji unijnych instrumentów strukturalnych;
5. miejskiego wymiaru polityki spójności;
6. regionów peryferyjnych i wysp jak również współpracy transgranicznej i międzyregionalnej;
7. stosunków z Komitetem Regionów, organizacjami współpracy międzyregionalnej oraz władzami lokalnymi i regionalnymi.

XIII.   Komisja Rolnictwa i Rozwoju Wsi

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. funkcjonowania i rozwoju wspólnej polityki rolnej;
2. rozwoju wsi, w tym działań w ramach odpowiednich instrumentów finansowych;
3. ustawodawstwa w zakresie:
   • a)   zagadnień weterynaryjnych i fitosanitarnych oraz pasz zwierzęcych, o ile środki takie nie mają na celu ochrony zdrowia ludzkiego przed zagrożeniami;
   • b)   hodowli i dobrostanu zwierząt;
4. poprawy jakości produktów rolnych;
5. zaopatrzenia w surowce rolnicze;
6. Wspólnotowego Urzędu Odmian Roślin;
7. leśnictwa i agroleśnictwa.

XIV.   Komisja Rybołówstwa

Komisja ma uprawnienia w zakresie:
1.   funkcjonowania i rozwoju wspólnej polityki rybołówstwa oraz zarządzania nią;
2.   zachowania zasobów rybnych, zarządzania rybołówstwem i flotami eksploatującymi takie zasoby oraz badań morskich i badań stosowanych w dziedzinie rybołówstwa;
3.   wspólnej organizacji rynku produktów rybnych i akwakultury oraz ich przetwarzania i wprowadzania do obrotu;
4.   polityki strukturalnej w sektorze rybołówstwa i akwakultury, w tym instrumentów finansowych i funduszy orientacji w dziedzinie rybołówstwa służących wsparciu tych sektorów;
5.   zintegrowanej polityki morskiej w odniesieniu do działalności połowowej;
6.   umów o partnerstwie dotyczących zrównoważonego rybołówstwa, regionalnych organizacji rybołówstwa i wykonywania międzynarodowych zobowiązań w dziedzinie rybołówstwa.

XV.   Komisja Kultury i Edukacji

1. Komisja ma uprawnienia w zakresie:
2. aspektów kulturalnych Unii Europejskiej, a zwłaszcza:
   • a)   pogłębiania wiedzy oraz upowszechniania kultury;
   • b)   ochrony i promowania różnorodności kulturowej i językowej;
   • c)   zachowania i ochrony dziedzictwa kulturalnego, wymiany kulturalnej i twórczości artystycznej;
3. polityki edukacyjnej Unii, w tym także europejskiego obszaru szkolnictwa wyższego, wspierania systemu szkół europejskich i kształcenia ustawicznego;
4. polityki audiowizualnej oraz kulturalnych i edukacyjnych aspektów społeczeństwa informacyjnego;
5. polityki dotyczącej młodzieży;
6. rozwoju polityki w zakresie sportu, wypoczynku i rozrywki;
7. polityki informacyjnej i środków przekazu;
8. współpracy z krajami trzecimi w obszarze kultury i edukacji oraz stosunków z właściwymi organizacjami i instytucjami międzynarodowymi.

XVI.   Komisja Prawna

1. Komisja ma uprawnienia w zakresie:
2. wykładni, stosowania i monitorowania prawa Unii i zgodności aktów unijnych z prawem    pierwotnym, a w szczególności wyboru podstawy prawnej oraz przestrzegania zasad pomocniczości i proporcjonalności;
3. wykładni oraz stosowania prawa międzynarodowego w zakresie, w jakim dotyczy ono Unii Europejskiej;
4. lepszego stanowienia prawa i uproszczenia prawa Unii;
5. ochrony prawnej praw i prerogatyw Parlamentu, w tym także udziału Parlamentu wpostępowaniach przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej;
6. aktów Unii mających wpływ na porządek prawny państw członkowskich, w następujących dziedzinach:
   • a)   prawa cywilnego i handlowego;
   • b)   prawa spółek;
   • c)   prawa własności intelektualnej;
   • d)   prawa procesowego;
7. środków dotyczących współpracy sądowej i administracyjnej w sprawach cywilnych;
8. odpowiedzialności w zakresie ochrony środowiska i sankcji za przestępstwa przeciw środowisku;
9. kwestii etycznych związanych z nowymi technologiami, przy zastosowaniu procedury zaangażowanych komisji z udziałem właściwych komisji;
10. Statutu posła do Parlamentu Europejskiego i regulaminu pracowniczego Unii Europejskiej;
11. przywilejów i immunitetów, jak również weryfikacji mandatów poselskich;
12. organizacji i statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej;
13. Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej.

XVII.   Komisja Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. ochrony, na terytorium Unii, praw obywatelskich, praw człowieka i praw podstawowych, w tym także ochrony mniejszości, zgodnie z postanowieniami traktatów i Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej;
2. środków niezbędnych do zwalczania wszelkich form dyskryminacji oprócz dyskryminacji ze względu na płeć oraz dyskryminacji w miejscu pracy bądź na rynku pracy;
3. ustawodawstwa w obszarze przejrzystości oraz ochrony osób fizycznych pod kątem przetwarzania danych osobowych;
4. utworzenia i rozwijania przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, z poszanowaniem zasad pomocniczości i proporcjonalności, a w szczególności:
   • a)   środków dotyczących wjazdu i przepływu osób, azylu i migracji;
   • b)   środków dotyczących zintegrowanego zarządzania wspólnymi granicami;
   • c)   środków dotyczących współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, w tym terroryzmu, oraz materialnych i proceduralnych środków dotyczących rozwoju bardziej spójnego podejścia Unii do prawa karnego;
5. Europejskiego Centrum Monitorowania Narkotyków i Narkomanii i Agencji Praw Podstawowych Unii Europejskiej, Europolu, Eurojustu, Cepolu, Prokuratury Europejskiej i innych organów i agencji działających w tym obszarze;
6. stwierdzania istnienia wyraźnego ryzyka poważnego naruszenia wspólnych zasad państw członkowskich przez jedno z nich.

XVIII.   Komisja Spraw Konstytucyjnych

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. instytucjonalnych aspektów procesu integracji europejskiej, zwłaszcza przygotowania, wszczynania i przebiegu procedur związanych ze zwykłą i uproszczoną rewizją traktatu;
2. stosowania traktatów i oceny ich funkcjonowania;
3. konsekwencji dla instytucji wynikających z negocjacji w sprawie rozszerzenia lub wystąpienia z Unii;
4. stosunków międzyinstytucjonalnych, w tym także analizy porozumień międzyinstytucjonalnych, o których mowa w art. 148 ust. 2 Regulaminu, w celu ich zatwierdzenia przez Parlament;
5. jednolitej procedury wyborczej;
6. partii politycznych i fundacji politycznych na poziomie europejskim, z zastrzeżeniem kompetencji Prezydium;
7. stwierdzania poważnego i stałego naruszenia wspólnych zasad państw członkowskich przez jedno z nich;
8. wykładni i stosowania Regulaminu oraz propozycji zmian.

XIX.   Komisja Praw Kobiet i Równouprawnienia

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. idefiniowania, wspierania i ochrony praw kobiet w Unii oraz unijnych środków w tym zakresie;
2. wspierania praw kobiet w krajach trzecich;
3. polityki równych szans, w tym wspierania równości między kobietami i mężczyznami w dostępie do rynku pracy i w sposobie traktowania w pracy;
4. likwidacji wszelkich form przemocy i dyskryminacji ze względu na płeć;
5. realizacji i dalszego włączania zasady równości szans we wszystkie dziedziny polityki;
6. nadzorowania oraz realizacji umów i konwencji międzynarodowych dotyczących praw kobiet;
7. zwiększania wiedzy o prawach kobiet;

XX.   Komisja Petycji

Komisja ma uprawnienia w zakresie:

1. petycji;
2. organizacji wysłuchań publicznych dotyczących inicjatyw obywatelskich zgodnie z art. 222;
3. stosunków z Europejskim Rzecznikiem Praw Obywatelskich.

Grupy polityczne

Większość posłów do Parlamentu należy do grup politycznych ─ nie zrzeszają się oni na podstawie narodowości, ale przekonań politycznych. W Parlamencie Europejskim istnieje obecnie 7 grup politycznych. Aby utworzyć grupę polityczną, potrzeba 23 posłów reprezentujących co najmniej jedną czwartą państw członkowskich. Posłowie mogą należeć tylko do jednej grupy politycznej.
Niektórzy posłowie nie przynależą do żadnej grupy politycznej – są to posłowie niezrzeszeni.
Każda z grup politycznych zajmuje się samodzielnie swoją organizacją wewnętrzną przez powołanie przewodniczącego lub przewodniczącej (lub dwóch współprzewodniczących w niektórych grupach), prezydium i sekretariatu.  W sali posiedzeń plenarnych miejsca są przydzielane posłom w zależności od ich przynależności politycznej, od lewej strony do prawej, po uzyskaniu zgody przewodniczących grup. Przed każdym głosowaniem na posiedzeniu plenarnym grupy polityczne analizują sprawozdania opracowane przez komisje parlamentarne i wnoszą poprawki.
Stanowisko przyjęte przez grupę jest ustalane w drodze porozumienia wewnątrz grupy. Na żadnego posła nie można nałożyć obowiązku głosowania w określony sposób.

Lista 7 grup politycznych:

1. Grupa Europejskiej Partii Ludowej (Chrześcijańscy Demokraci) 
2. Grupa Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów w Parlamencie Europejskim
3. Renew Europe Group
4. Grupa Zielonych / Wolne Przymierze Europejskie
5. Grupa Tożsamość i Demokracja Przejdź do strony internetowej 
6. Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy
7. Grupa Lewicy w Parlamencie Europejskim - GUE/NGL

45 Delegacji to kolejny pion Parlamentu Europejskiego 

Delegacje Parlamentu Europejskiego to oficjalne grupy posłów do Parlamentu Europejskiego, które utrzymują i pogłębiają kontakty z parlamentami państw spoza UE, z regionami i z organizacjami.  W ten sposób delegacje pełnią rolę głównego łącznika Parlamentu z innymi organami ustawodawczymi w kraju i za granicą. Współpracując z komisjami Parlamentu oraz posłami do PE wspierającymi demokrację i prawa człowieka poza granicami UE, delegacje nadają moc prawną stanowiskom przyjmowanym przez Parlament Europejski. Prowadząc parlamentarną dyplomację poprzez regularne dyskusje, delegacje promują również UE w ogóle i zachęcają swoich partnerów do przestrzegania wartości i interesów UE.

Spotkania międzyparlamentarne

Delegatury organizują spotkania międzyparlamentarne z wybranymi przedstawicielami spoza UE. Daje to naszym partnerom możliwość omówienia problemów twarzą w twarz. Spotkania te odbywają się zazwyczaj raz lub dwa razy w roku i trwają kilka godzin lub dni. Odbywają się w różnych miejscach: na jedno spotkanie posłowie udają się do innego parlamentu spoza UE, a na kolejne delegacja UE przyjmuje swoich gości w Parlamencie Europejskim. Kiedy posłowie wyjeżdżają na te spotkania poza UE, starają się również spotkać z osobami spoza parlamentu goszczącego i odwiedzić projekty finansowane przez UE.

Dyskusje w Brukseli i Strasburgu

Delegacje odbywają również spotkania w Brukseli i Strasburgu, samodzielnie lub z innymi delegacjami czy komisjami. Te krótkie spotkania pozwalają delegacjom zaplanować spotkania międzyparlamentarne i omówić sytuację w krajach partnerskich. Delegacje często zapraszają gości z zewnątrz, aby przedstawili prezentacje i wymienili poglądy z posłami do PE. Wielu prelegentów pracuje w innych instytucjach UE - najczęściej w Komisji lub Europejskiej Służbie Działań Zewnętrznych - lub w ambasadach czy na uniwersytetach. Delegacje zapraszają też czasem gości, których głos w innym przypadku nie zostałby usłyszany: na przykład członków opozycji politycznej w danym kraju lub przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego.

Parlament Europejski ma obecnie 44 delegacje "stałe", czyli takie, które mają charakter stały.

Liczba ta została ustalona na mocy decyzji "w sprawie liczby delegacji międzyparlamentarnych, delegacji do wspólnych komisji parlamentarnych oraz delegacji do komisji współpracy parlamentarnej i do wielostronnych zgromadzeń parlamentarnych". Decyzja ta, przyjęta w kwietniu 2019 r., zawierała wykaz delegacji, które będą działać w IX kadencji (2019-2024), i grupowała je według regionów. W poszczególnych kadencjach rozkład delegacji może się znacznie różnić. Na przykład w siódmej kadencji (2009-2014) jedna delegacja współpracowała z Albanią, Bośnią i Hercegowiną, Serbią, Czarnogórą i Kosowem. Od połowy 2014 r. kraje te są obsługiwane przez cztery odrębne delegacje. W każdej chwili Parlament może również podjąć decyzję o wysłaniu oficjalnych grup posłów do krajów spoza UE w odpowiedzi na wydarzenia polityczne lub w celu wzięcia udziału w konferencjach lub innych wydarzeniach.

Skład

Wszystkie delegacje mają taką samą strukturę: mają jednego przewodniczącego i dwóch wiceprzewodniczących, którzy są wybierani przez członków delegacji.  Wszyscy członkowie delegacji są nominowani przez grupy polityczne Parlamentu, a skład każdej delegacji odzwierciedla ogólną równowagę polityczną w Parlamencie. Każdy poseł do PE jest członkiem stałej delegacji. Niektórzy należą do więcej niż jednej. Największe delegacje to zazwyczaj te, które uczestniczą w zgromadzeniach parlamentarnych, gdzie zbiera się kilka parlamentów. Na przykład w delegacji Parlamentu Europejskiego na odbywające się co pół roku forum, w którym uczestniczą wszystkie parlamenty państw grupy państw Afryki, Karaibów i Pacyfiku (AKP), zasiada 78 posłów. Tak liczna delegacja jest jednak ewenementem. Większość delegacji Parlamentu liczy nie więcej niż 20 członków. Najmniejsze z nich liczą zaledwie 8 członków.

Zasady

Delegacje muszą przestrzegać ścisłych zasad określonych w szeregu dokumentów i decyzji. W oficjalnym Regulaminie Parlamentu dwa przepisy dotyczą delegacji. Ponadto wiele przepisów dotyczących komisji ma również zastosowanie do delegacji.  W najnowszej decyzji Parlamentu Europejskiego w sprawie liczby delegacji również określono pewne procedury. Szczegółowo określono sposoby koordynowania pracy komisji i delegacji, w tym podczas podróży. Najbardziej rozbudowane przepisy dotyczące delegacji zawarte są w oficjalnym dokumencie zatytułowanym "Przepisy wykonawcze dotyczące pracy delegacji i misji poza Unią Europejską". W dokumencie tym określono ogólny cel delegacji Parlamentu: "utrzymywanie i pogłębianie kontaktów z parlamentami państw będących tradycyjnymi partnerami Unii Europejskiej oraz [...] promowanie [...] wartości, na których opiera się Unia Europejska". Przepisy te opisują również, w jaki sposób delegacje Parlamentu powinny podtrzymywać jego stanowiska i standardy. Inne artykuły wyjaśniają, którzy posłowie mogą uczestniczyć w działaniach delegacji poza UE. Aby utrzymać koszty na niskim poziomie, liczba uczestników jest ściśle kontrolowana, a wszelkie podróże wymagają wcześniejszego zezwolenia.

Stosunki z komisjami

Parlament Europejski ma trzy pełne komisje i dwie podkomisje zajmujące się działaniami poza UE ("działania zewnętrzne"). Komisje te utrzymują bliskie stosunki z delegacjami. Komisje i delegacje informują się wzajemnie o swoich posiedzeniach i dyskusjach, a także zapraszają swoich członków do udziału w swoich pracach i zadaniach, także podczas podróży poza UE. Spośród komisji najważniejszą rolę dla delegatur odgrywa Komisja Spraw Zagranicznych (AFET). Komisja ta koordynuje i zapewnia nadzór polityczny nad pracą delegacji - nie tylko delegacji stałych, ale także wszystkich posłów do PE podróżujących w sprawach służbowych do krajów spoza UE. Komisja Handlu Międzynarodowego (INTA) współpracuje ze wszystkimi delegacjami, gdy porządek obrad dotyczy kwestii związanych z gospodarką i handlem międzynarodowym. Delegacja zajmująca się umową o partnerstwie gospodarczym CARIFORUM ma szczególnie bliskie kontakty z INTA. Rozwoju (DEVE) koordynuje delegacje, które zajmują się kwestiami rozwoju. Delegacja do Grupy Państw AKP jest jedną z wielu delegacji, które współpracują z DEVE. Zanim delegacja spotka się z wybranymi przedstawicielami spoza UE, komisje proponują tematy polityczne, którymi delegacja mogłaby lub powinna się zająć. Po spotkaniu przewodniczący delegacji składa sprawozdanie do AFET.

Skupienie się na demokracji i prawach człowieka

Wiele delegacji angażuje w swoje prace Grupę Koordynacyjną ds. Demokracji i Wyborów (DEG) Parlamentu Europejskiego. Organ ten, kierowany przez przewodniczących komisji AFET i DEVE, nadzoruje wysiłki Parlamentu na rzecz wzmocnienia demokracji i praw człowieka poza UE. Jednym z głównych zadań grupy jest organizowanie misji obserwacji wyborów. Od 10 do 12 razy w roku posłowie wyjeżdżają do krajów spoza UE, by obserwować przebieg wyborów. Ich doświadczenie jako wybranych przedstawicieli daje ich ocenom wiarygodność polityczną. Inne projekty nadzorowane przez DEG mają na celu pomoc parlamentom państw spoza UE w umocnieniu ich pozycji i osiągnięciu pełnego potencjału.

"Przyjaźń" i inne nieoficjalne grupy

Posłowie do PE czasami tworzą nieoficjalne grupy w celu omówienia stosunków z krajami spoza UE.  Te "grupy przyjaźni", czasami sponsorowane przez lobbystów lub rządy innych państw, nie są oficjalnymi organizacjami Parlamentu Europejskiego. Jeśli grupy te wyjeżdżają za granicę, nie mają oficjalnego statusu, a lokalne biura UE nie udzielają im pomocy, jaką oferują stałym delegacjom. Grupy te nie współpracują z komisjami i nie mogą występować w imieniu Parlamentu. Posłowie do PE, którzy uczestniczą w pracach tych grup, muszą zachować przejrzystość co do swojego statusu i unikać zakłócania pracy oficjalnych organów Parlamentu.